از خانه

ساعت بوقت اینجا ده و پنجاه دقیقه شب است و بوقت تهران 17.20 دقیقه. وقتهایی که ایران خواب است آرامش بیشتری دارم چون مطمینم عزیزانم در خوابند و اگر در بیداری غمگین منند لااقل وقت خواب آرامش دارند.

از شب سردی که رسیدم تاکنون سه شبانه روز تمام گذشته است و من سرماخوردگی ام را با خود تا اینجا حمل کرده بودم. و خیلی سخت است از آن تموز بیایی به آخرهای زمستان. شب دوم فهمیدم چقدر زمستان است وقتی خیلی خوابیدم ولی هنوز صبح نشده بود. شب سوم که دیشب باشد به مرکز شهر رفته بودیم و در یک محفل استرالیایی شرکت کردم و دوستان همسر وری وری گلد اند پلیشر بودند از دیدن ما کنار هم. 

شنبده بودم باید اینجا هر جا می روی لبخند روی لبت فراموش نشود ولی من یک زن خسته و سرماخورده ای بودم که تجربه های سخت و خشونت آمیزی در زندگی کسب کرده است و نمی تواند به این راحتی ها لبخند بر لب بیاورد.

هنوز خیلی زود است برای خیلی چیزها، ولی بقول برادر من شخصیتم تثبیت شده است، ورد زبان این روزهایم  این است؛ " خارج خارج که میگن همینه؟"

خدا علاقه مندانش را برساند بهش.

ما ولی با همه عجز و لابه و انتظار و سختی کشیدن و ریسک کردن و دوری دیدن و بالا و پست شدن، بدینجا شدن آرزویمان نبود، هدفمان بود، راه رسیدن به آزوهایمان شاید، که اگر مملکت نفرین شده مان اجازه میداد همانجا دنبالشان می کردیم.

زیاد بدرقه کرده بودم و زیاد بدرقه شده بودم ولی اینبار بدرقه شدنم خیلی سنگین بود برایم وقتی حتی بی بی تا سر کوچه آمد و هی میگفت رفتنت خیلی حرف بوده برای ما من تازه فهمیده ام...

پسر خواهر دمپایی روفرش هایم را بغل کرده بوده و با صدا گریه می کرده، اینرا کجای دلم بگذارم.

خیلی وقت لازم دارم. اول خوب شوم بعد به خودم فکر کنم. از روزیکه آمده ام هی یادم می آید باید یک قضیه ای را برای همسر تعریف کنم بعد وسطش داستان اوج می گیرد و هی داستانهای دیگری یادم می آید.

فردا تازه می رویم وسایلی را که همسر دیده بپسندیم یا تغییر دهیم و وسایلی که مدنظرخودم هست را برگزینیم. تا جابجایی یک هفته ای طول می کشد. فعلا" داریم مجردی سر می کنیم با مقداری خرد و ریز زندگی.