خون مزاری در رگ هر شخص ما جاریست!

تنبلی می کنم در اینجا آمدن، نه سرم جای دیگری هم در این مجاز آباد گرم نیست، فیس بوک را هنوز هر روز چک می کنم و هنوز بهترین و سریع ترین منبع اطلاع رسانی من است، و گرچه بیشتر اخبار بد را منتقل می کند اما لاأقل باعث می شود حلقه اتصال مان با وطن قطع نشود، اما فقط چک می کنم و ارتباط تنگاتنگی با ملت فیس بوکی ندارم، زمانی هر چند روز یا گاهی ساعت یکبار چیزکی می نوشتم و پست می کردم، گاهی ناله گاهی شوخی، جنبه ابزاری خوبی برای ابراز احساسات داشت برایم ولی بعد از آمدن بدینجا( وبلاگ) و مخصوصاً پس از آمدن به این کشور کلاً ارتباط إحساسی ام را با فیس بوک از دست داده ام، فضا هم اگر روزی می توانست گاهی فان باشد و مایه فرح و نشاط ما، کلاً تغییر مسیر داده به اخبار بد و خون آلود، که مصداق اخیرش پررنگ ترین و تاثیر گذارترین خبری بود که درین چند سال شنیده و دیده ایم!

افغانستان طی سالهایی که لمسش کرده ام شاهد اتفاقات بسیاری بوده و هست، تشکیل احزاب متنوع و رنگارنگ، افتتاح تلویزیونهای مختلف توسط آدم های مختلف با انگیزه ها و سلایق متفاوت، تأسیس دانشگاه های خصوصی بیشمار در اکثر شهرهای بزرگ، و برگزاری سمینارها و کنفرانس های ملی و بین المللی با عنوان های مقبول، همه و همه اتفاقات مثبتی بوده اند که بعد از إیجاد دولت جدید قدرت بروز یافتند، و در تمام این سالها انتحار و کشتار، خون و باروت هم حرف اول را زده و می زند.

این بین یک رخداد کمیاب و نادر دیگر هم در حال اتفاق افتادن است، ملت ما در حال شکل گرفتن اند، در حال یافتن خویشتنِ خویشند، جریان های جدی و هدفمندی بین ما در حال شکل گیری ست، و این حرکت ها چندی ست در میان نسل نویی از ما متولد شده است، جریان هایی بنا به رخدادهایی، تجمعاتی برای ابراز نظرمان، تحرکاتی برای إثبات مان، صداهایی برای ابراز وجودمان و اینکه ما هستیم، بیداریم، و بیدارتر می شویم، ملت با بریده شدن گلوی تبسم نه ساله انقلابی بنام تبسم براه انداختند، نفهمیدیم چه شد، آیا بقیه اسرای دست طالبان آزاد شدند، آیا دولت به مذاکرات جدی با دست های در جریان پرداختند و آیا دیگر گروگان گیری و لاأقل کودک کشی برچیده شد؟؟؟نمی دانم، فقط می دانم انقلابی بنام تبسم شکل گرفت و مردم ما را بیدار کرد، همه باهم گریستند و همه باهم به خیابان رفتند، در تمام دنیا برای دختر نه ساله و لبخندش اشک ریخته شد، بهمین ترتیب  تغییر خودسرانه دولت در تغییر مسیر برق مربوط به ولایات مرکزی به دلائل مزخرف و بی اساس باعث شد جریان بیدار و پرشتاب دیگری بین ملت شکل بگیرد، جریانی که بنام جنبش روشنایی معروف شد، جریانی که تنها خواهشش اجرای پروژه اصلی و ابتدائی برق شهری بود و نه تغییر خودسرانه! 

جریان چند قطره بود که جوی شد، جوی تبدیل به رود شد، رودی که اینک با جوش و خروش بی نظیری بسمت دریا در حرکت است، گرچه در میانه راه و در اوج باشکوه خود شاهد از دست رفتن بیش از هشتاد جوان و زخمی شدن نزدیک به سیصد تن از هم پیمانان جنبش شد، اما در این جوی خون بیداری پررنگ تر از همیشه هویداست، و این رخداد در طول تاریخ افغانستان بینظیر است، ملت مظلوم ما همیشه ی تاریخ مورد ظلم حاکمان وقت کشور بوده اند اما بعد از اتفاقات دهه شصت و إیجاد یک حزب هماهنگ و منسجم مردمی به رهبری شهید مزاری، این رخدادهای اخیر از بالاترین میزان ارزش و درک اجتماعی ملت ما خبر می دهد، اتفاقاتی که نمی توان براحتی از کنارش گذشت، رخدادهایی که ملت ما را بیش از همیشه ی تاریخ به هم نزدیک کرده است، حوادثی که قرار است تا نتیجه نهائی و تثبیت شرایط ملت محروم ما ادامه یابند، و این یک انقلاب است، و چقدرِ دیگر خون می خواهد را نمی دانم، و چقدرِ دیگر قرار است دولت به نه گفتن و إنکار کردنش ادامه دهد را نمی دانم، و چقدرِ دیگر آدمک های ملت ما در دولت بیدار نمی شوند را نمی دانم، فقط می دانم جای خیلی خوبی ایستاده ایم، البته من هیج سهمی در این انقلاب ها و جنبش ها نداشته ام بجز قطره اشک هایی و دعاهایی، و فقط دلم با آنها بوده و لاغیر!

وقتی تظاهرات هزاران نفری دوم اسد( مرداد) ملت را در فیس بوک می دیدم بیاد بخشی از وصیتنامه پدرم افتادم که حسرت این نوع بیداری را در میان ملت کشیده بود و نوشته بود آرزو دارم ملت ما روزی برای احقاق حقوق خود به خیابان ها برآیند و انقلاب کنند!

پ ن: معمولاً مناسبتی نمی نویسم، این هم اتفاقی بهم هجوم آورد، صدای لالایی پیرزن در ابتدای آهنگ طاهر خاوری چند روز است در گوشم است و خون های جاری بر پیکرهای جوانان وطن از دیدگانم برون نمی رود، گفتم بنویسمش شاید سبک شدم، نشد.....