ماهی های دریای کابل!

ماهی های دریای کابل!

سعی دارم در این فضای کوچک خودم باشم، نَفَس بکشم زندگی را، به سبک خودم، عمیق و بی باک!
ماهی های دریای کابل!

ماهی های دریای کابل!

سعی دارم در این فضای کوچک خودم باشم، نَفَس بکشم زندگی را، به سبک خودم، عمیق و بی باک!

از روزهای آخر!

یک. خواب های شب امتحان تبدیل شده اند به خواب های شب زایمان، حالا شب یا روز، مهم این است که پریشانی احوال و استرسِ  وجود، خواب های مخصوص این احوال را تغییر داده با سناریوی جدید!

اینطوری است که مثلاً داریم با کل فامیل مشهدی مان از یک پیک نیک یکروزه بر می گردیم، و من در صندلی جلو نشسته ام که احساس می کنم دردهای قاعدگی وجودم را فرا گرفته، با خودم فکر می کنم ای کم شانسی، چطور دوام بیاورم تا خانه، در همین فکرم که با خواهرم درمیان بگذارم که یکهو شصتم خبردار می شود که ای دل غافل! مگر من باردار نیستم؟ مگر من پا به ماه نیستم؟ پس این درد زایمان است نه قاعدگی!!!!!

بعد جریان را به سمع و نظر خواهر می رسانم و در دل خودم را سرزنش می کنم که دیدی چقدر بهت گفتم به این سفر نیا، دیدی گفتم اگر هم رفتی ساک وسایل پسر و خودت را هم بیاور، تازه برخی اقلام را هنوز داخل ساک نگذاشتی، حالا چه کنیم؟ مستقیماً با تمام أهل فامیل برویم بیمارستان یا بگویم ما را مقابل اولین آژانس پیاده کند؟ بعد آیا اول برویم خانه وسایل را برداریم یا نه مستقیماً برویم بیمارستان؟؟؟؟؟

بیدار که می شوم می بینم مثانه دارد از هم می دَرد و زیر دلم و کمرم بشدت درد می کند، پاهایم هم بی حس شده اند از شدت درد، خودم را به توالت می رسانم، و با سلام و صلوات دوباره به زیر پتو می خزم، همسر هم که در اکثر مواقع بیدار می شود را به یاری می طلبم که کمی ماساژم دهد، اسم این دردها، ماه درد است، که خدایی اش چون هر لحظه فکر می کنی مستعد زایمانی با استرس عجین است تا رفع شود!

دو. انگار نه انگار نه ماه است با این داستان زندگی کرده ام، انگار نه انگار ساعت ها درباره اش حرف زده ام و بارها با فکرش به خواب رفته و بیدار شده ام، اینجای قضیه، درست سر بزنگاه، مثل وقتی کنکور یا امتحان سخت داشته ام و از استرسش فکر می کردم الف در جگر نیست، گاهی خودم را تهی از دانش و اندوخته و آمادگی می یابم و به پوچی فلسفی می رسم اما سعی می کنم به این احساس ها فایق آیم و خودم را ریلکس کنم، به توانایی های جسمی و روحی ام تکیه کنم و به تمام لحظات خوشی که این اتفاق در زندگی ام پدید آورده فکر کنم و تیره روشن های احتمالی آینده را روشن فرض کنم و مثل همیشه به خدا پناه ببرم.

سه. نمی دانم چرا آدم ها در اکثر مواقع فکر می کنند زن پا به ماه قابل ترحم است، هر کسی می بیندم با توجه به نزدیک شدن زمان زایمان نگاهی ترحم آمیز بهم می اندازند و بلافاصله از سختی مسیر پیش رو و احتمالاً سختی زندگی در این روزهایم می گوید، گاهاً به خیال خودشان دارند همدردی می کنند، اما وقتی من در جواب می گویم خداروشکر من مشکلی ندارم و غیر از کمی آهسته شدن حرکات تغییر شگرفی در زندگی ام ایجاد نشده، و خب شب بیدار ماندن و توالت رفتن و کمی سنگین بودن و مثل همیشه تر و فرز نبودن بنظر من و برای من مشکل قلمداد نمی شود که بابتش چهره ام مکدر و خاطرم پریشان شود!

راستش حقیقت هم همین است، و من تمام لحظات این رخداد را تا کنون دوست داشته ام، و امیدوارم با تمریناتی که انجام داده ام و با پیاده روی هایی که کرده ام و مخصوصاً خوش بینی و احساس سرشاری که دارم زایمانم هم همانطور خوشایند و با بهترین شرایط ممکن روی دهد!

پ ن: این آخرین نوشته من قبل زایمان خواهد بود، قول می دهم تا بعد زایمان دیگر ننویسم تا هر وقت کسانی که پیگیر هستند دیدند به روز کرده ام بفهمند انتظار به سر آمده!

می روم که متولد شوم و متولد کنم و وارد فاز جدید و ناشناخته زندگی ام شوم، فازی که درد خواهد داشت و همزمان مرا به عرش خواهد رساند!