ماهی های دریای کابل!

ماهی های دریای کابل!

سعی دارم در این فضای کوچک خودم باشم، نَفَس بکشم زندگی را، به سبک خودم، عمیق و بی باک!
ماهی های دریای کابل!

ماهی های دریای کابل!

سعی دارم در این فضای کوچک خودم باشم، نَفَس بکشم زندگی را، به سبک خودم، عمیق و بی باک!

به همسرم گفتم، باید اینرا روزی صد بار با بچه هایمان تمرین کنیم: هر چیزی راه حل دارد، هیچ چیز ارزش بالاتری از خودت ندارد....

انگار این دو هفته ای که گذشت بین اتفاق های عجیب و غریب و خستگی های مفرط گم شده بودم، امروز که آمدم اینجا هنوز زخم و رنج آن خبر نامربوط/مرتبط به خودم را احساس می کردم، با خودم گفتم چرا هفته پیش درباره اش نگفتم اینجا، آمدم پست آخری ام را خواندم، راجع به عروسی برادر بود، بعد یادم آمد بابت آن شب و حسی که داشتم باید می نوشتم.و آها راستی آن خبر بعد از برگشت من از اینجا در بعد از ظهر روز شنبه کامل شد.

و به این خاطرحتی اشاره ای به احوالات موازی پاره کننده روانم راجع به خبر" خودکشی پسر بیست و دو ساله دوست اجتماعی مان" هم نکردم.

همان هفته ای که دختردایی ام سه شنبه اش رفت و من دو روز در ورکشاپ آموزشی بودم، روز پنج شنبه اش، توی دفتر مشغول کارم بودم که تلفن همکار بغلی ام زنگ خورد، و از فحوای کلامش فهمیدم کسی مرده است، گفتم چی شد خیریت است؟ گفت شوهرم بود، و خبر داد امروز باید زودتر برگردی خانه تا باهم برویم خانه یکی از دوستان نزدیک خانوادگی مان، گفت پسر حدودا" بیست ساله شان خود را حلق آویز کرده است....

باهاش همدردی کردم، کمی حرف زدیم و من از آخرین دانسته های علمی ام که از ورکشاپ آموخته بودم درباره خودکشی جوانان گفتم، و همچنان بهش گفتم به همسرت بگو از این ببعد خدای نکرده چنین اخباری شد همان دم اول زنگ نزند و بگوید، از اول صبح حال همکار و من دگرگون و خراب شد، با اینکه نمی دانستم کیست و کاش نمی فهمیدیم کیست!

شنبه هفته پیش که رفتم خانه، همسر گفت فلانی در گروه اجتماعی دوستان و فعالان اجتماعی پیام گذاشته که بچه فلانی( یکی از فعالین و قدیمی کارهای جامعه مهاجرین افغانی در ملبورن) از دنیا رفته و مراسم خاکسپاری و فاتحه در روز یکشنبه در فلان آدرس است.

تازه شصتم خبر دار شد که آن بچه دوست همکارم، بچه دوست خودمان هم هست! ولی زیاد مطمین نبودم اما آیا امکان دارد در یک روز مشخص دو بچه جوان از کامیونیتی افغان ها بمیرد؟

از آن لحظه دلم با مادر بچه بود، دلم با خواهر بچه بود، مادری که خودش سرآمد روزگار خودش است، پدری که پزشک است، خواهری که دیپلمات استرالیا در انگلستان است!

اینجای قضیه دیدم من هم درست مثل همه آدم های دیگر با رویارویی با یک حادثه سریع بدنبال قضاوت هستم، اینکه، اینها که دکتر مهندس بودند، اینها که آدم حسابی بودند، اینها که بزرگ قوم و کامیونیتی هستند، بچه اینها چرا؟

حالا مگر اینطور آدم ها همه چیزشان روی ساعت و ثانیه خوب و منظم است؟ چرا باید باشد؟

و اینکه آن بچه، آن بچه رعنای بیست و دو ساله، که از خود و روزمرگی هایش در یوتیوپ فیلم ساخته بود، که مثل تمام پسرهای آن سن می رفت باشگاه، و مراقب تیپ و هیکل خودش بود، آن بچه که یک زندگی خیلی نورمال رو به بالا داشت، آن بچه چرا خود را به گونه ای تنها و نومید دانست که چاره ای بجز از بین بردن خود نداشته باشد.

به آن مادر فکر کردم، که بعد دیدن جنازه بچه اش با خود چه ها گفته؟ حتما" گفته مادر جان چطور من زنده بودم و تو خود را کشتی؟ من در اتاق دیگر خفته بودم و تو آخرین نفس را کشیدی؟ چطور من زنده باشم و تو به این حد احساس بی کسی کردی؟

مادرت در لحظه از این درد بمیرد خوب تر است.....

وای خدای من حتی الآن که دارم می نویسم باز مادر درونم دارد برای بچه اش ، کلمه بچه، بچه، بچه، جگرگوشه، قلب آدم، بچه آدم، وای خدای من، بچه آدم کجای آدم است؟

حتی الآن که دارم می نویسم در دلم هزار بچه بیست و دو ساله حلق آویز ترسیم می شود. و چقدر خسته ام من، از خیلی وقت است......

خلاصه که روز یکشنبه رفتیم فاتحه، بقدری جمعیت زیاد بود که مردم بیرون مسجد صف بسته بودند و باید بترتیب می رفتیم و مادر و خواهر و خاله و کل خاندان را می دیدیم، جای نشستن نبود، و عزاداران ایستاده بودند اشک خشکیده بر چشم هایشان. مادر می گفت، خاک بر سر شدم، به خاک سیاه نشستم، جانم رفت، بچه ام رفت....

 هیچ عکسی بر در و دیوار نبود، هیچ خرما و پذیرایی ای هم به رسم عزاداری های نورمال نه.

دو سه روز بی وقفه فکر بچه در سرم بود، خیلی تلاش کردم از سرم بیرونش کنم، حتی به همسرم نمی گفتم چقدر اذیت شدم، و آنجا بود که دانستم ضعیف تر از همیشه در عمرم هستم، نمی دانم، شاید هم اینجا همان جایی است که آدم بعد از مهاجرت بهش می رسد.

دل نازک و ضعیف، حساس و احساساتی، ولی خب خدایی بچه کسی از آشنایان آدم خود را در اتاق خود حلق آویز کند رنج ندارد؟

خدا لعنت کند من را اگر با نوشتن اینها دل کس دیگری  از شما را به اندازه خودم پاره کنم، ولی چاره ای ندارم بجز نوشتن این احوالم.

از آن روز چند بار به چهره پسرم خیلی خیره نگاه کردم، پدسگ چقدر زیباست، پاره جگرم چه چشم هایی دارد، خدایا!

من را هرگز با بچه هایم امتحان نکن، هیچکس را به این ترتیب با بچه هایش امتحان نکن.....................

در حالیکه برف آنجا را سفید پوش کرده من زیر کولر برای ثبت تاریخ می نویسم!

هفته پیش روز یکشنبه/ نیمه شعبان عروسی برادر در ایران برگزار شد، من هم اینجا مهمان عروسی بچه اقای احمدی بودم، دختردایی و پسر دایی هایم وسط هفته از سیدنی آمده بودند ملبورن و البته پسر دایی هایم فقط همان شب آمدند و عرض تسلیت حضوری و فاتحه خوانی برای فوت پدر و مادر همسر( چون نیامده بودند و رسم هست هر کس اقاربش را از دست داده باشد در اسرع وقتی که ملاقات فراهم می شود یک فاتحه ای نثار روح مرحوم کنند) برگشتند سیدنی، اما دختردایی ام ماند و گرچه تا اخر هفته رفت خانه دوستش که از قضا همسر دوستش هم مسافرت بود، ویکند آمد خانه ما، و شنبه من نیامدم این دفتر و با او رفتیم به یک محل تفریحی-توریستی استخرهای آب گرم، از محل خانه مان یک ساعتی فاصله بود و بلیط ها را از شب قبلش بوک کرده بودیم برای هر آدم بالغ حدود هفتاد دلار، از قشنگ بودنش نگویم برایتان، هوا هم در بهترین حالتش بود چون آب استخرها گرم رو به داغ بود باید در هوای نسبتا" سرد و خنک می رفتیم و همینطور بود، استخرهای کوچک و بزرگ با درجات متفاوت از بیست و چند درجه تا چهل و چند درجه، اوایلش بچه ها داخل نمی رفتند بخاطر داغ بودن  اما بعد عادت کردند و تا ساعت نه شب بودیم، و آنجا جزو محدود مکان های تفریحی بود که تا نیمه شب و بعد از آن هم باز بود که ما از سه انجا بودیم و بچه ها از ساعت های هشت ببعد شروع به نق نق کردند و باید بر می گشتیم.

فردایش روز یکشنبه عروسی بچه آقای احمدی بود، و دختردایی ام هم همراهم بود و گفت من دوستم آرایشگری بلد است و بیا برای میک آپ برویم پیش او، و رفتیم و برای بار اول در اینجا و حتی بار های اول در کل عمرم بجز عروسی خودم، آنهم برای عروسی غریبه میکاپ حرفه ای کردم، قبلش از صاحب مجلس پرسیده بودم مجلس مختلط است؟ گفته بود نه حتی فیلمبردار و کارمندان سالن همه زن هستند، خلاصه که با خیال راحت(که احمقانه بود و دقیقا" خل شده بودم که چنین فکری کرده بودم) لباسی که دو سه سال پیش برای تولدم خریده بودم و هرگز نپوشیدم چون آن سال بی بی مادری ام فوت کرد و بعدش هم هیچ مجلس خالص زنانه عروسی و رسمی ای نشد که بپوشم را پوشیدم و لباس هم دکلته و خلاصه آخر لوندی!

با آن ارایش و لباس رفتم مجلس و چشمم روز بد نبیند هیچ خبری از مجلس زنانه نبود، چهار فیلمبردار مرد در چهار نقطه از سالن و سکیوریتی گاردها و باقی خدمه که نیمی پسر و نیمی دختر بودند و خانواده داماد که انگار با داماد آمده بودند و دلشان نمی آمد بروند بخش مردانه!

مانده بودم با لباس قرمز دکلته مخمل و یک کت رویش از گرما و ان آتشفشان خشمی که از درون داشت زبانه می کشید!

تصمیم بر این شد که همسر را راهی خانه کنم( بیست و چند دقیقه راه بود) و الساعه اطاعت نمودند، باز با خودم فکر کردم که آن لباسی هم که گفتم بیاورد را دوست ندارم و مناسب نیست، گفتم برگرد نمی خواهم، دختر دایی گفت بگذار از دوستم خواهش کنم لباسش را آماده بگذارد برای تو و همین کار را کردیم، تا همسر آمد شام می دادند، شام را خوردم و رفتم لباس دختر آرایشگر را پوشیدم، لباس پولکی بلند اندامی که تنها دیزاینش روی شانه و جلو یقه اش بود و هرگز استایل من نیست و نبود ولی تا پوشیدم قیافه ام برق زد و از من یک زن زیبای افغانی سنتی ساخت!

و خلاصه بهتر از تمام مدت پوسیدن در کت و لباس قرمز بود، ولی هرگز نشد آنی که تصور داشتم چون تمام عربده و اشک و رنج شرکت نداشتن در محفل برادر را ریخته بودم توی دلم تا در مراسم اینها خالی کنم، انگار عروسی برادرم هستم و خوش باشم و به نام برادر و به کام آنها خرج کنم!

خلاصه که شب که برمی گشتیم و زنگ زدم برادر و خانمش از فیلمبرداری برمی گشتند و تماس گرفتم و رفتم آهنگ "پاقدم طلیسچی" را گذاشته و برایشان رقصیدم و پس از دوش گرفتن و شستن آرایشم خفتم!

روز دوشنبه نرفتم سر کار و با دختر دایی ام بودیم و داشتم از کسری خواب می مردم، و او را بردم منزل دوستش و سه شنبه و چهار شنبه برای شرکت در ورکشاپ آموزشی کمک های اولیه برای سلامت روان(Mental Health First Aid) ثبت نام کرده بودم و باید شرکت می کردم و در دفتر مرکزی سطح شهر بود و باید با مترو می رفتم و آن دو روز از گرم ترین روزهای تابستان بودند و خلاصه که از خستگی و کم خوابی و گرما زدگی و همه چیز هلاک شدم، و دو روز آخر هم که در دفتر خودمان بودم و امروز هم آمدم اینجا.





از همه چیز و همه جا

یک ماه و پنج روز از آخرین پستم در اینجا گذشته و نمی دانم از کجا بنویسم.

دلیلی که هی ننوشتم و هی تعویق افتاد برمی گردد به اینکه من امید و انتطار اینرا داشتم که در یکی از نقش های اکتینگ کیس منیجرهایی که پشت سر هم اعلان می شد(بدلیل مرخصی گرفتن کیس منیجرها در این فصل از سال) و پشت سر هم اپلای می کردم قبول شوم و بیایم با صدای بلند بگویم ساغر بهترین است و بهش افتخار کنید چی و چی! اما نشد!

دلیل اینکه در هر سه بار رزومه فرستادم و رد شدم هم این بود که بخش اداری سازمان دیپلمای جاستیس من را بعنوان معادل دیپلمای کامیونیتی سرویس قبول نمی کرد و این وسط تیم لیدرهای بخش هم تلاششان را کردند در حدیکه ازم خواستند ریز نمرات همان دیپلمای جاستیس را بفرستم بلکه یک واحد بعنوان کیس منیجری یا مدیریتی داخلشان باشد ولی باز هم بخش اداری قبول نکرد آخر سر هم گفتند اگر می خواهی در کیس منیجری اپلای کنی و در نقشت ارتقا بیابی بهتر است زمان را از دست ندهی و در یکی از کورس های دیپلمای کامیونیتی سرویس یا کیس منیجمنت دوره شش یا نه ماهه برداری و در اینصورت بمحض اطمینان خاطر از اینکه مشغول به تحصیل هستی ما تو را برای کیس منیجری کاندید می کنیم.

خلاصه که بدین شرح. ولی در هر صورت من اینطور هم نبود که انتظار صددرصدی داشته باشم که کار را بگیرم هنوز تازه چند روزی می گذرد که دوره آزمایشی ام را گذرانده ام و هنوز دارم خیلی چیزها یاد می گیرم.

بعد اینکه تولد هفت سالگی پسرم را در یکی از مراکز سرپوشیده بازی بچه ها برایش گرفتیم و فقط هفت تا از دوستان همکلاسی اش را دعوت کردیم به خواهش خودش، و جان مادر حسابی لذت برد و خوش گذراند اما درست روز بعدش مریض شد و برای شش ساعت تمام بالا می آورد و فردایش را مدرسه نفرستادیم و با پدرش که از خانه کار می کرد ماند خانه.

آخر هفته بعد از تولد پسر را از خیلی وقت، همان بار یکه بعد از سالها با دوستان مان رفته بودیم ویلا دوباره بوک کرده بودیم و من هم حسابی منتظر آن روز و سفر سه شبانه روزه مان بودیم که یکهو وسط روز چهارشنبه هفته مذکور از مهدکودک دختر زنگ زدند که بیا دختر را ببر خانه چون بالا می آورد.....او خدای من این اولین باری بود که در طول کل این مدت مادری چنین تماسی از مهد بچه دریافت می کردم، خلاصه که باز برای شش هفت ساعت آن روز استفراغ های دختر را جمع می کردیم! و من غصه می خوردم.

و همه پدر و مادرها می دانند چه حرصی دارد اینکه بچه ای که با آن زحمت و تلاش دو پره گوشت می گیرد را با قیافه حالت تهوع و زیر چشم گود و کبود ببینی.

بگذریم باز فردایش را من مرخصی گرفتم و ماندم خانه پیش دختر، و خدا را شکر خوب شده بود و فقط بی حال بود.

روز جمعه اش را هم که از قبل برای سفر مرخصی گرفته بودم، مقداری استرس داشتم باخاطر دوستانمان که برایشان شرح دادم که این اتفاق برای دختر افتاده و اگر آنها رضایت ندارند ما نیاییم، چون مشخص است که قضیه ویروسی بوده است و ویروس نهفته بعد دو سه روز خودش را نشان داده است اما دوستان مان همگی گفتند بیا سعی می کنیم بچه ها فاصله اجتماعی را رعایت کنند.

و رفتیم و بقدری خوش گذشت که حد ندارد. 

بخاطر تولد پسر و سفر دو هفته نیامدم اینجا( شرکت فرش و مبل) و امروز بعد از سه هفته آمدم.

هفته بعدی که می آید آخرین هفته کاری سازمان است و ما از بیست و دوم که روز آخر کاری مان است تا دوم جنوری سال دو هزار و بیست و چهار تعطیل هستیم. اینجا هم تعطیل است. , و من اینرا تازه دیروز فهمیدم، چون تعطیلات رسمی دولتی فقط برای بیست و چهارم، بیست و پنجم و بیست و ششم دسامبر است بعلاوه اول جنوری، و دیروز فهمیدم سازمان ما آن روزهای بین این روزها را هم تعطیل اعلام می کند و چون امسال تعطیلات رسمی بین هفته افتاده است قشنگ شامل دو آخر هفته می شود و اینگونه است که با مرحمتی سازمان قشنگ ده روز مرخص هستیم، اما همسر جان آن روزهای بین التعطیلین کار می کند و ازینرو نمی شود برنامه خاصی یا سفر ویژه ای تدارک دید گرچند از نظر بودجه هم اینجا آدم بخواهد برای این فصل سال برنامه بچیند فی البداهه نمی شود و قیمت ها سر به فلک است.

نکات خیلی جالب و عمیقی در حین کار سازمانی ام عاید می شود که می خواهم اینجا چند تایی که بیادم می آید بنویسم،

مدارکشان را داده اند برای ترجمه رسمی، یکی از خدمات دولت برای مهاجرین همین ارایه ترجمه رسمی مدارک بدون هزینه است، هر ارباب رجوع ده مدرک، مشکل اینجاست که مهاجرین تا برسند به این کشور در کشورهای خودشان با هزینه های بالا کلی مدرک ترجمه کرده اند چون برای ارایه سند و اخذ ویزا لازم بوده است.

باز ما به همه مراجعین مان در بدو ورود می گوییم که چنین خدماتی موجود هست.

مدارک شامل تذکره(شناسنامه) افغانی مادر و دو دخترش است، مادر متولد سال های سی/چهل، دخترهای متولد شصت/هفتاد ببعد، فقط وقتی تذکره ها را فرستاد چند دقیقه نگاهشان کردم، مادری که در عکس سیاه و سفید حدود هفده هجده ساله بود و قشنگ معلوم بود مخصوصا" برای گرفتن آن عکس رفته حمام یا لااقل موهای مجعد سیاهش را شسته، شانه زده و ریخته دو طرفش، عکس سیاه و سفید است اما مشخص است دختر جوان ماتیکی زده به لب های جوانش، بلوز سفید تمیزی بر تن دارد و ته نگاهش یک لبخند مخفی.

عکس دخترها اما، لبخند ندارد، شال های سفید مدرسه و لباس سیاه، بدون ماتیک، و حتی دیده شدن یک تار مو، چهره ها کپی برابر با اصل اما دنیایی تفاوت در سیستم، بعد از ارسال اسناد برای ترجمه به دختر زنگ زدم و گفتم، عکسها ی تذکره یک تاریخ است، تاریخ افغانستان از زمان هفده سالگی مادرت تا زمان هفده سالگی شماها، متوجه هستی؟ گفت بله، بسیار واضح اس!

خیلی وقت ها برای ارسال فورم های مدرسه یا کورس های آموزش زبان باید برویم به صفحه محرمانه اطلاعات شخصی، و یکی از سوال هایی که باید بابتش مراجعه کنیم به آن پلتفورم محل تولد شخص است، بچه های زیر پنج سال می روند مهد، بالای شش تا زیر هجده باید یکسال آموزش زبان در یکی از مدارش مخصوص مهاجرین این سنین بروند و بالای هجده ساله ها به مراکز آموزش بزرگ سالان، گاهی از یک خانواده چند محل تولد می براید، پدر و مادر متولد افغانستان، بچه ها بر اساس تاریخ مهاجرت های پی در پی متولد پاکستان، ایران، ترکیه، هند، مالزی و اندونزی. با خود می گویم عجب زندگی ای! چه خاک هایی ما را قبول دار نشد!

سال نو میلادی پیشاپیش مبارک، امسال و سال گذشته تازه دارد این ایام برای من معنادار می شود مخصوصا" امسال که سر کار می روم و بابتش کلی مرخصی دارم.

درخت مان را که پارسال گرفته بودیم در آوردم و گذاشتم گوشته هال اما تزیینش مانده از بس وقت نمی کنم درستش کنم.

دوست دارم بیشتر بنویسم اما عذاب وجدان دارم چون باید کارهای اینجا را بکنم.







از محل کار!

به رخدادهای ناگهانی که برای ارباب رجوع هایمان، یا بهتر است بگویم افراد تحت تکفل ارگان ما رخ می دهد می گویند" اینسیدنت" یعنی حادثه، مثلا" با صاحبخانه حرفش شده از خانه آمده بیرون، به اصطلاح الآن هوم لس( بی خانمان) شده است، باید تا شب نشده، البته تا تایم اداری ما تمام نشده یعنی قبل از ساعت پنج برایش یک جای امن تدارک ببینند، یا بیمار صرع بوده حمله صرع بهش دست داده زنگ زده اند به اورژانس ورفته اند بیمارستان، مادر و دختر بیمارستان هستند و دختر کوچک و نوجوانش در خانه، اینسیدنت است، باید هر ساعت از خانه و مادر خبر بگیریم و نوت کنیم.

هفته پیش هیچ تیم لیدری دفتر نبود، دو تیم لیدر در مرخصی و یکی از خانه کار می کرد، کلاینت یکی از کیس منیجرهایی که من با او کار می کنم هم در مرخصی مریضی بود، تلفنم زنگ خورد، دختر یک خانواده چهار نفره بود، زن از شوهرش طلاق گرفته از طریق سازمان ملل آمده استرالیا، دختر پشت تلفن گریه می کرد، گفت دیشب خواهر بزرگم که صرع دارد زیر دوش بود و حمله بهش دست داد، ما خیلی اتفاقی فهمیدیم و زنگ زدیم به اورژانس، و آمدند و خواهرم ر که لخت بود از توی حمام بردند با امبولانس، مادرم و خواهرم از دیشب تابحال بیمارستان هستند و خواهر کوچکم با من است.

خیلی متاثر شدم، به آرامش دعوتش کردم و بخاطر اینکه زنگ زده و خبر داده تشکر کردم، بلافاصله روی تیم مسنجر برای تیم لیدر مستقیم خودم پیام گذاشتم اما ندید، شماره مادر دختر را از داخل پرونده شان پیدا کردم و زنگ زدم بهش، مادر هم حال خوبی نداشت، مشخص بود تمام مدت را بیدار بوده، بیشتر نگران بچه ها در خانه بود و گفت تلاش می کند امشب دختر را مرخص کند تا برگردند خانه. بین کلامش گفت من از کیس منیجرم شکایت دارم، تابحال اصلا" او را ندیده ام، ما تابحال پرونده پزشکی مان از آن محله سابق( منتقل شده اند به دندینانگ) به دکتر محلی ارجاع نشده است و من تابحال هیچ دکتر خانوادگی محلی در اینجا را ویزیت نکرده ام، بحث خانه مان را هرچه به هوسینگ ورکر( مسیول خانه یابی برای کلاینت ها) بیشتر تاکید می کنم کمتر عمل می بینم و..... دیشب هم اخرین بار از هوسینگ ورکر ناامید شدیم و دختر انقدر حرص خورد که دوباره حمله سرش آمد.


سریع السیر رفتم یک ایمیل طولانی و مشرح برای تیم لیدری که از خانه کار می کرد نوشتم و کیس منیجر را هم سی سی کردم و فرستادم، چند دقیقه بعد دیدم تیم لیدر روی تیم مسنجر زنگ می زند، شرح مختصری دادم و گفتم ایمیل را بخواند و بگوید چه کنم، بعد دیدم یکی از سنیور کیس منیجرها صدایم می کند( اهل نپال است) و گفت من مسئول رسیدگی به اینسیدنت رخ داده هستم( اینسیدنت تشخیص شدن یک رخداد هم به میزان جدی بودنش برمی گردد و یکی از عواقبی که بعد از اینسیدنت شناخته شدن یک حادثه رخ می دهد این است که ممکن است کل دوسیه کلاینت یک بازنگری جدید بگیرد و درجه اش از عادی به سطح دو و اگر سطح دو باشد به سطح سه تغییر یابد، و با این تغییرات هم چنانچه پرونده با مسئولیت کیس منیجر پیش برده می شود برود تحت مسئولیت سنیور کیس منیجر.

خلاصه که آنروز کل روزم با همان سنیور کیس منیجر گذشت، آزمایشات اولیه ای که هنگام ورود از اینها می گیرند دست پزشکی در یک منطقه دیگر بود و به بیمارستان دندینانگ منتقل شد، زن و دختر مرخص شدند و تا بعدازظهر دو بار دیگر با مادر صحبت و نوت کردم، فردای آنروز تیم لیدر بهم گفت ساغر بقدری خوب، شفاف و مفصل شرح رخداد را نوشته بودی که من دو بار ایمیلت را خواندم و راستش را بگویم نوت شما باعث شد من سریع السیر ترتیب ماجرا را بدهم و آن خانواده را از درجه دو به سه منتقل کنم و الان بجای کیس منیجر فلانی، فلانی سنیور کیس منیجر مراقب احوال پرونده است.

من فقط در قسمت تماس با مادر هرچه گفته بود را نوشته بودم، و ربط داده بودم به قضیه دنبال خانه رفتن و اینکه چهار زن و دختر جوان و تنها هستند و صددرصد در مورد خانه یابی نیاز به حمایت مضاعف دارند. راستش را بگویم همیشه درباره نوشتار انگلیسی ترس دارم و اعتماد بنفسم گاهی خیلی پایین می آید با خودم می گویم نکند جمله بندی ام جوری باشد که سر و ته نداشته باشد یا مغلق باشد، نکند اشتباه گرامری داشته باشم و....

طوری بود قبل از این که حتی اگر یک مسیج کوتاه می بود برای یک دوست انگلیسی زبان می دادم همسر برایم چک کند که مبادا اشتباه فاحشی داشته باشم.

همین ماجرا درباره لباس پوشیدن هم همراهم هست، اگر مهمانی خاص و باکلاس تری دعوت باشم حتما طرح مورد نظر را با خواهر کانادایی در میان می گذارم تا مایه آبروریزی نباشم.

ولی با آن تعریف تیم لیدر بقدری خوشحال و بااعتماد بنفس شدم که خدا می داند.

بیش از دو ماه از شروع به کارم گذشته و دو هفته پیش یک سِمَت کیس منیجری در شعبه دیگر دفترمان اعلام شد و من هم مثل بقیه کلاینت ساپورت ورکرها برایش رزومه فرستادم، اما برای اینترویو من را نخواستند، البته من مطمئن هستم که حتی اگر مصاحبه می گرفتند من را انتخاب نمی کردند چون بالاخره هنوز خیلی تازه کارم حتی اگر استعداد داشته باشم باز هم اینقدری نیستم که بخواهند دو ماهه کیس منیجرم کنند، ولی امیدی داشتم که مصاحبه بدهم و تمرینی هم بشود برای آینده،  ولی نشد، یکی از کیس منیجرها هم برای ماه دسامبر دارد می رود مرخصی و بجایش برای همان یک ماه می خواهند یک اکتینگ کیس منیجر انتخاب کنند و برای آن هم جویندگان باید رزومه بفرستند و باز هم مطمئنم تمام کلاینت ساپورت ورکر ها اقدام خواهند کرد و من نیز!

تا چه شود!


ما تا زمانی که انسان هستیم رنج می کشیم

یکی از چیزهایی که اگر امکان معجزه اش میسر می بود می خواستم، علاوه بر یک عالمه پول، پرینت تمام نوشته های ناب ذهنی ام روی کاغذ است.

مسیر رفت و آمدم به محل کار خیلی طولانی است و در فکر این هستم که پادکست گوش کنم بجای آهنگ، یکی دو بار موقع برگشتن زنگ زده ام به همسر و یکساعتی که توی راه بوده ایم را راجع به مسایل جاری زندگی مان صحبت کرده ایم، درباره آنچه طی روز گذشته و احوالاتمان و خیلی هم رخ داده که تماس های واجبم را ابتدای مسیر برگشت روی تلفن انجام بدهم.

ولی امان از آن وقت هایی که درباره آن ارباب رجوع خاص توی ذهنم می گذرد و با خودم درباره اش صحبت می کنم.

از کدامشان بگویم؟ نوع خوشحال کننده خیلی کم است، اکثر مراجعین و موکلین ما افراد نیازمند به مشاوره و کمک هستند، باقی که کس و کار و اطلاعات و خانواده دارند حتی یکبار هم شاید نیایند و وقت عزیزشان را پای تلفن به کیس منیجر نگذارند.

گفتن از آن ارباب رجوع های خسته و تنها، در ابتدای یک راه طولانی، ترسیده و نامطمین، گاهی بیمار و هراسان، خیلی سخت است.

یکی شان را برای امروز بازگو می کنم، خودم یک شب کامل قبل خواب تا ساعت ها برایش مویه کردم و بعد هم در خواب عزاداری،

آماده اید؟ مواد لازم جهت شرکت در این روضه!

 دستمال کاغذی جهت فین کردن بلند و مکان مناسب برای عررررررررررر زدن.

زن داشت زندگی اش را می کرد، وقتی می گویم زن شما فکر کن یک زن تازه عروس، از آن سرخ و سفیدها و خوشگل هایی که این بچه گک های افغانی پس از سالها کار کردن در غربت و رنج تنهایی حق خود می داند از آنور آب بیاورند بعنوان همسر، یکی از همان دخترهای تر و تازه سانتی مانتال هزاره، داشت زندگی اش را می کرد، تازه چند سالی می شد که آمده بود استرالیا، مهاجرت، ازدواج، جا گرفتن توی این دو نقش همزمان و همزمان خداحافظی با خانواده و آغاز تنهایی، خودش پروسه خودش را دارد.

کمی خاله زنک بازی می کرد، کمی چشم و هم چشمی، مهمانی های دهن پر کن می گرفت و گاهی برای خانواده اش در ترکیه پول می فرستاد، منتظر قبولی خانواده برادر و مادر و پدرش بود، و خیلی خوشحال بود که بالاخره بعد از ازدواج این آنها هم از ایران رفتند ترکیه تا اینده بهتری برای خود رقم بزنند، منتظر همگی مخصوصا" برادرش که خیلی دوستش داشت، بود تا بیایند و زندگی را طور دیگری زندگی کنند

داشت زندگی عادی اش را می کرد که حادثه اتفاق افتاد.

یکروز عادی مثل همه روزهای دیگر شنید ترکیه زلزله آمده( زلزله اخیر)، درست در شهر و جایی که تمام زندگی اش آنجاست، زنگ می زند، زنگ می زند، زنگ می زند، ساعتها زنگ می زند و کسی جواب نمی دهد، شماره های زیادی از افراد زیادی در انجا ندارد، خانواده اش تنها کسانی بودند که می شناخت در ترکیه، حالا چه کنم ؟جوابی ندارد بجز اینکه بلیط بگیر و برو ببین چه شده اند؟

و تو فکر کن زن جوان ظرف دوازده ساعت از زلزله بلند شود برود توی خرابه ها، تو فکر کن آن حداقل پانزده ساعت روی هوا را به چه چیزهایی فکر کرده باشد؟ من خیلی فکر کردم بهش، صحنه را با دلخراش ترین آهنگ های ذهنی ام ترسیم کردم برایش، و مطمینم همین حالت ها را داشته، با خود گفته یعنی همه شان مرده اند، هی فیلم های زلزله را نگاه کرده، مگر ما نگاه نکردیم؟ این که تمام خانواده اش آنجا بوده اند نگاه نکند؟ فرقش در این بود که او در تک تک فیلم و عکس ها دنبال نشانه ای از مادر، پدر، برادر، زن برادر و دو بچه برادرش بوده است....

فیلم ها را دیده و هی ورق زده و هی با خود گفته نه، نمره اند، شاید خانه نبوده اند، شاید بیرون بوده اند، خب پس چرا تلفن را جواب ندادند، مگر می شود، اها زلزله اول صبح بود، آنموقع صبح کجا را دارند بروند؟

خب کی ها مرده باشند بهتر است؟ کی نمرده باشد؟ آه خدایا، این اولین بار است آرزو می کند خدا کند فقط پدر و مادرم مرده باشند، خدا کند فقط پدرم باشد، خدا کند آه خدای من چه می گویم، برادرم.... برادرم.... خدا کند برادرم زنده باشد، آه نه بچه ها چی؟

کی بمیرد بهتر است؟ حالا که زمان انتخاب است اگر به حرف من بود می گفتم اگر می خواهی جان بگیری همان بر اساس سن و سال بگیر، برادرم و خانواده اش را بگذار بمانند..............

آه خدایا!
زن می رسد فرودگاه، مستقیم می رود به محل زندگی برادر و پدر و مادرش اما هیچ چیزی انجا نیست.

کجا بروم؟ زیر کدام خشت را بگردم؟ کدام بیمارستان؟

وای خدای من!
زن لینک به لینک و بیمارستان به بیمارستان سر از محل بستری دختر برادر نه ساله اش در می آورد، دختر شوک است و حتی گریه نمی کند، دختر را، تنها بازمانده زنده جان را بعد از هجده ساعت از زیر آوار در آورده اند، بقیه؟ همگی مرده اند به شمول کودک یکساله برادرش............

زن، زن، زن، زن، فرصت هیچ کاری ندارد، زن، فرصت و توان هیچ چیزی ندارد.

زن چطور و چگونه در همان سفرش می رود سفارت استرالیا و بعنوان تنها بازمانده خانواده اش دختر را به سرپرستی می گیرد، ویزایش را اوکی می کند،(من از کم و کیف و طول زمانش و این چیزها خبر ندارم) دختر را برمی دارد و می آید خانه اش.

دختر ارباب رجوع مان است اما حدت درد ماجرا بقدری زیاد است که عمه هم مثل ارباب رجوع مان می ماند، همکار برایم تعریف کرده بود، بعد سیستم شریک است برای یک کاری یک جایی فایلش را دیده بودم اسم عمه و دختر را دیده بودم، آنروز رسپشن مرخصی بود و گفتند برو بنشین بجایش و از همانجا کارهایت را بکن، آنجا بود که عمه آمد! دختر آمد....

و من کاش نمی دیدم شان، آن عمه زیبا، آن دختر عجیب قشنگ، دلم پاره شد، اما نتوانستم به رویش بیاورم که می دانم کیستی!

برای کاری آمده بود و ارجاع شد، اما من تمام آنروز و شب با خودم درباره او حرف زدم، شب با عمه حرف می زدم، با خودم گفتم بار دیگری که ببینمش باید اینها را بهش بگویم تا حداقل کاری که از عهده ام بر می آید را در قبالش انجام داده باشم.

ندیدمش.

تا روز دیگری که یکهو دیدم باز آمده آنجا، سریع رفتم پیشش اینبار دختر همراهش نبود و من راحت تر بودم، دختر ایرانی گک بود پس راحت بودم با لهجه ام.

بهش گفتم اولین قدم برای گذر از رنجی که در زندگی متحمل هستی این است که بپذیری اش، بقدری رنجت بزرگ است و دردت وحشتناک است که قلب هر شنونده ای را پاره می کند، اول از همه به خودت حق عزاداری بده که مسلما" تا الان داشته ای، این حرفهای مردم که" وای خدا خواسته، امتحان الهی است و صبر کن و خودت را بگذار جای فلانی و صحرای فلان و بیسار را من هم می فهمم پوچ و مزخرف است،" تو رنج داری، خودت و رنجت را به رسمیت بشناس، اگر گاهی حتی الآن پس از شش ماه(نمی دانم دقیق چقدر) دلت خواست از گریه خودت را جر بدهی دریغ نکن.

اما می دانی چیست؟

تو به اندازه رنجی که داری توان داری،

انسان به اندازه هر چالشی که زندگی سرش می آورد قوی است اگر خودش بخواهد قوی باشد.

اگر خودش نخواهد قوی باشد از هر موجودی ضعیف تر است، اما زمانی که بخواهی قوی باشی و تمام تلاشت را بکنی که قوی بمانی آن روز است که زندگی ات روال جدید خودش را می گیرد.

اشکم در آمد، بارها بهش گفتم هیچکس نمی تواند بگوید رنج تو را می فهمد، مثلا" منی که برادرم را در جنگ از دست داده ام، بگویم برادر من هم تکه پاره شد، نه من رنج خودم را به دوش می کشم، تو رنج خودت را، و هیچ رنجی مثل آن یکی نیست.

فقط کافیست باور کنی چقدر قدرتمندی.

زن باردار بود، اینرا که فهمیدم آن ژن ننه بزرگی ام گل کرد و گفتم، این بچه این بچه زندگی شما را همگی شما را از اینرو به آنرو می کند.

شک نکن.

بقدری زن خوشحال شده بود، بقدری خنده اش از این درک شدگی عمیق بود، بقدری از کلمات من لذت برده بود که قبل از من او بغلش را باز کرد و من را در آغوش گرفت.

بهش گفتم من روی پرونده دختر نیستم اما کافی است هر زمان دلت خواست من را ببینی به کیس منیجرت بگویی و من بیایم.

من نمی دانم چقدر دیگر طول خواهد کشید که از غصه این عمه بیرون شوم، دختر غم خودش را در دلم دارد اما این زن جوان، این عمه، آخ عمه، این خواهری که عاشق تنها برادرش بود، این غصه خیلی از زندگی معمولی دورم کرده است......