زیر باران باید رفت...

خیلی دوستش دارم، باران را، ببارد و من یک جفت پای سبک داشته باشم و راه بروم و راه بروم زیرش، از آخرین پیاده روی و زیر باران گردی های جانانه طولانی ام بیش از ده سال می گذرد، دوران دانشجویی در مقطع لیسانس که آنقدر جوان و پرشور بودم که اگر باران می بارید بلااستثناء در هر شرایط و زمان و مکانی که بودم باید می رفتم بیرون، وسط کلاس درس اگر بارانی میشد، ثانیه ها را می شمردم برای بیرون شدن از صنف و زدن به باران، و یادش بخیر روز بارانی بی وقفه ای که مجبورم کرد یکروز چهار بار مسیر خوابگاه در انتهای امیرآباد تهران را تا دانشگاه رفته و بازگردم، و در راه  شعر بخوانم و عاشق شوم، چقدر بی نیاز بودم آنروزها و چقدر زود راضی می شدم به اینکه زندگی خیلی هم سخت نیست، و همینکه پایی دارم که می تواند همراهی کند عاشقانه هایم را برایم کافی بود، همین از انتهای امیر آباد تا انقلاب پیاده رفتن و خوردن یک سمبوسه و بازگشتن در حالیکه لباسهایت در تنت تَر شده اند برایم نشاط آور بود!

این دوست داشتن باران در من تازه نیست، اما درست از وقتی که به وطن عزیز بازگشته ام به فقط از پشت شیشه نظاره کردن محدود شده است، خیلی خجالت آور است، ولی چاره ای ندارم جز نوشتنش، تا یادم بماند، که کشورم در حد خواست های ارزان و بی هزینه  زنی به سادگی من نیز حکومت توانا نبود و قدرت نداشت، و من طی اینهمه سال که به اینجا بازگشته ام محرومم از زیر باران رفتن و گشتن و قدم زدن، خب ملت اعتقادی ندارند و بهت بدجور نگاه می کنند و حتی تنه می زنند و متلک و گپ های ناق می زنند، اینها را میشود یک کاری کرد و زیر عشقی که با حضرت باران می کنی دفنش کرد، ولی این حجم کثافتی که از سر و گوش این سرک های آغشته به گوه نثار لباس ها و تمام وجودت میشود را چه کنیم؟