خواب!

شده خواب کسی را ببینی که مدتهاست از دست داده ای؟ شاید سالها، کهنه شده باشد نداشتنش، و هرازگاهی شاید با دیدن عکس ها و فیلم هایی که ازش داری خود را تسکین دهی، دیشب دیدمش، بی آنکه این اواخر فیلم و یا عکسی دیده باشم ازش، خواب کسی را که شانزده سال است ندارم.

حَی بود و می دانستم مدتهاست نبوده است، و مدتهاست نیست، انگار به سفری رفته باشد، سفری که انتهایش معلوم نبوده و حالا بازگشته است، و من چقدر تلاش دارم به اندازه تمام این شانزده سال بیاویزم بهش، یکسره بهش نگاه می کنم و لبخند گشادش را قاب می گیرم در چشمانم، می بوسمش و خودم را از آغوشش جدا نمی کنم، با اینکه فاصله شانزده سال را طی کرده ایم و من همینی هستم که الآنم، اما بی خجالت توی بغلش سفت چسبیده ام سر و گردن و شانه هایش را و بی اشک و بی غصه و بی دلهره ی دوباره از دست دادنش سعی بر آن دارم تا بهش بفهمانم دیگر نمی گذارم برود و کار بدی کرده بود رفته بود و خیلی بی اویی کشیدم در نبودنش، و چقدر حرف دارم برایش و چقدر اتفاق ها افتاده است در این مدت!

آن حسِ داشتن، خیلی نزدیک و عجیب است، و برای من کافیست ولو در خواب که داشته باشمش، که زنده باشد، که برای لحظاتی یادم برود نداشتنش را، برای ابد نبودنش را............