غریبِ غربتِ غرب!

امروز پنجمین ماه فُرقت ما از یارمان است، پنج ماه گذشته بر من که از همسر جان دورم، ماه اول استرس و تشویش مان بقدری بود که مانع دلتنگی می شد، در ماه دوم برادر آمد و هم خانه ام شد، ماه سوم همزمان با ماه رمضان دنبال ویزای ایران بودم، ماه چهارم ایران بودم و کم کم دلتنگی هایم بروز کردند، و کم کم فهمیدم دیگر مجرد نیستم، و کم کم باورم شده بود کسی که یکبار درِ اتاق تجردش را ببندد و صندوق خاطراتش را بگذارد زیر تخت تجردش و برود با یک آلبوم عکسی که با ژست های دلبرانه با همسرش گرفته دیگر تنهایی بهش نمی آید، و وقتی تنها بود نصفه نیمه به نظر می رسد، ماه پنجم که از بازگشتم تا امروز باشد اوایلش برای دو هفته گیج بودم، زیاد حرف می زدم، به طرز محسوسی لاغر و پریشان بودم و نمی توانستم خود را در برابر سیل اشک هایم کنترل کنم، همزمان می دانستم این نیز بگذرد، و امروز آخرین روز ماه پنجم است، و من اعداد سه و پنج و هفت را میمون می دانم، در ماه سوم خبری نبود، انتظارش را هم نداشتم، در پنجم نیز، بنابراین امروزم را با آرزوی اینکه تا قبل هفتمین ماه این فرقت خبر خوشی، نقطه امیدی، نتیجه ای از این سفر طولانی نصیبمان شود به پایان می برم، همزمان نمای وبلاگ را تغییر داده ام، تغییر بعدی اش را موکول می کنم به رسیدن خبر خوش، بنابراین هر روزی که نمای وبلاگم را متغیر دیدید بهم تبریک بگویید! و آنروز ان شاءالله با پستی با عنوان:

"روز هجران و شب فرقت یار آخر شد     زدم این فال و گذشت اختر و کار آخر شد"

به روز خواهم بود!

پ ن: همسر جانمان با همه سختی و جانفرسا بودنش راه غربت غرب در پیش گرفته و در جایی دور منتظر عاقبتش است و هنوز هیچ چیزیش مشخص نیست.