از خودم

بعد از صدها سال امروز وقتی مهیا شد تا بیایم و بنویسم.

چه بود و چه شد خیلی مفصل است، از همه شان می گذرم و فقط به ذکر احوالات مبنی بر پذیرش همسر در دولت استرالیا بسنده می کنم، قبول شدن ایشان باری از روی جسم و جانمان برداشت اما نمی دانستیم برداشته شدن این بار مصادف خواهد شد با ترقیدن آشکار کیسه صبرمان و آن خودداری ها و سفت گیری های مان از نظر روحی که هی خودمان را محکم می گرفتیم که مبادا شکایتی کنیم یا پشت تلفن بنالیم از دوری ها و سختی زندگی مشترک با انسان هایی که فکر می کردند ما آمده ایم تا با آنها خوش باشیم یا باری از روی دوششان برداریم و همسر را ناراحت کنیم، جای خود را دادند به عدم تحمل و نازک دلی بیش از حد، این شد که بقول همسر بجای روز به روز ابراز نشاط و خوشحالی برافروخته تر می شدیم و اندک شکایت و درددلی را بر نمی تافتیم تا امروز!

و امروز که شاید کمتر از یکماه مانده به سفر ایشان به ایران و تازه شدن دیدار مان پس از بیش از یکسال و چهار ماه، همسر ضمن ارائه گزارش عارض شدند که سوغاتی ها را خریده و در چمدان گذاشته اند و منتظر آخر ماه جاری اند تا اسناد سفر بگیرند و برای ویزای ایران اقدام نمایند.

خیلی دلم می خواست اینجا را زنده نگه دارم و از ذکر روزانه احوالاتم غافل نمانم اما حقیقت چیز دیگری است و به شخص خودم ثابت شده که آدم زندگیِ تنها هستم، و کمترین آشوبی دلم را بهم می ریزد و اوضاعم را آشفته می کند، من همان دوری و بی آزاری ام بِه است اینها را...