از ملبورن

اینجا ملت خیلی سوسول هستند و مغازه ها و شاپینگ سنترهایی که مخصوصا"اسم و رسمی دارند ساعت 5 عصر می بندند و می روند به بقیه زندگی شان می رسند، همسر سه رو نخست ورود من را مرخصی گرفته بود و از دوشنبه این هفته سر کار می رود، و ساعت سه و نیم که کارش تمام می شود تا برسد می شود سه و چهل و پنج و تا برسیم به یکی از آن مغازه های مطروحه می شود چهار و یا بیشتر، یعنی رسما" دو روز گذشته هر روزش را فقط توانستیم به یک بازار سر بزنیم و من هم که در این برهه از زندگی ام حسابی دقیق تر و با حوصله تر شده ام و سعی دارم وسایلی را که می خریم کم و گزیده باشد و سعی دارم الگوی چیدمان و گزینش وسایلم به سبک اینجا باشد و از طرفی بودجه در حد طبقه بالای ملت اینجا نیست و باید سعی کنم اولویت بندی کنم و روی کیفیت کالا دقت نظر بیشتری داشته باشم، اینگونه است که کارمان کمی سخت است ولی تابحال از انتخابهایم راضی هستم، و سخت منتظر دلیوری شان هستم.

پشت هر چراغ قرمز که اینجا خیلی هم زیاد است یک قرار از پیش تعیین نشده ای هست بنام بوسه، انگار همسر به تعداد بارهایی که پشت چراغها منتظر شده در این دو سال و اندی با خود قرار گذاشته باشد، نا خواسته وقتی پشت چراغ می ایستیم گاهی که گردنم نچرخیده صدایش می آید که رد کن بیاد!!!!!

زندگی و هضم شدن در اینجا از آنچه که فک می کردم راحت تر است، یا شاید من خیلی سهل می گیرم، اصلا"اشکالی در انگلیسی دست و پا شکسته ام نمی بینم و حرفم را می زنم، فقط یک محدودیت بزرگی از نظر دوستان همسطح و هم نظر در اینجا بیداد می کند و دایره ارتباطات مان با جامعه افغانی در اینجا خیلی تنگ خواهد بود، تا چه شود...