از دردی که می کشیم..........

 خیلی هم می جوشیم با ملت، ابراز نظر و شادمانی و لایک و کامنت و از این جور کارها، ولی درونمان مثل دیگه بخار(زودپر) است، سوت میزنیم برای خودمان، ملت به ما اشاره می کنند و زیر لب می گویند عجب دل خجسته ای هم دارد این ساغر! و ساغر که ما باشیم از درون می گزیم خودمان را، جوش آورده ایم، جا برای نفس  کشیدن نیست، داریم خفه می شویم، از این دردهای ناگفتنی و آلام کشنده! از دردی که می کشیم و نمیتوانیم کاری بکنیم برای درمانش!، از کلاف های سر درگم و در هم پیچیده شده زندگی، از رنجی که می بریم، بی آنکه بدانیم برای چه؟ و تا کی؟ و چرا؟ و ما کجای این دردها ایستاده ایم؟ یک زمانی همیشه با خود میگفتم از این بدتر هم میشود؟ زمانهایی بود که احساس میکردم خیلی بدبختم، نوجوانی و ادراکات پیچیده هستی و اینجور حرفها، بعد به این نتیجه می رسیدم که نع، مگر میشود از این بدتر؟، بزرگتر شدیم دیگر نپرسیدیم این سوال را، و خندیدیم و خندیدیم و خندیدیم به آنهمه مزخرفاتی که عمری برایش گریسته بودیم، راحت تریم الآن، لااقل باخبریم از اینکه بدتر نمیشود، شاید هم میشود ولی ما آبدیده تر از آنیم که با اینجور چیزها فرسوده شویم، ما فقط یک گوشه ای داشته باشیم وقتی رفتیم تویش و در را بستیم بشود دو کلام با خود در آینه خلوت کنیم و جیغی بزنیم و خلاص! دیگر این جینگول بازی ها و تیریپ دِپ برداشتن و رفتن در خود برای روزها را عروسش کردیم رفت پی کارش، و همچین مثل یک زن خوب خانه دار از راه که می رسیم لبخند گشادی روی صورتمان پهن می کنیم، و کشدارتر از هر روز آغوش می گشاییم، با یک دیگ بخار سوت زن درون قلبمان، جایی که دیدنی نیست.........