پس از ماه ها، سلام!

نمی دانم از کجا شروع کنم، از آخرین نوشته ام پنج ماه و بیش می گذرد و اتفاقات مهمِ بسیاری در این مدت رخ داده است، اول از همه بگویم بعد از یک دوره سخت و مایوس کننده دوباره به زندگی برگشته ام.

سال دو هزار و نوزده سالی پر از موفقیت و دستاورد بود برایم، گواهینامه گرفتم، رایان و خودم دوره جدیدی را در زندگی مان شروع کردیم که در ابتدا طاقت فرسا بود اما گذشت، دیپلما را با کسب بالاترین درجه به اتمام رساندم و ماه مارچ مدرک می گیرم، همسر سیتیزن شد و نامه زمان امتحان سیتیزن خودم هم آمده است، تنها یک اتفاق خیلی ناجوانمردانه در سه ماه آخر سال رخ داد که چرخ اقتصاد خانواده کوچک مان را از کار انداخت و در بدترین شرایط اقتصادی زندگی مشترک مان واقع شدیم، چهار ماه از شروع به کار نسبتاً خوب و مناسب همسر می گذشت که یکروز با روراستی تمام نامه سبکدوشی اش را بهش دادند و روانه خانه اش کردند، گفته بود منیجر از بخشی از روند کار راضی نیست اما هرگز فکر نمی کردیم تا این حد جدی باشد که بیرون بیندازندش که نبوده است و بعد از چند روز و شنیدن خبر انتصاب یک کارمند سابق تازه بیکار شده شان از جای دیگر در پست همسر فهمیدیم قضیه از کجا آب می خورد.

تا الآن بالای ده جا رزومه فرستاده است و بیش از پنج بار مصاحبه شده اما هنوز بیکار است.

از آنطرف ولی من در یک موسسه خوب و خوشنام در همین حوالی خودمان استخدام شده ام و از آخر ماه فبریه شروع به کار خواهم کرد، گرچه کار پارت تایم و سبک و خارج از دانش و تخصص من است اما کار کردن با آن موسسه که گفتم می ارزد به این چیزهایش.

پسر سه سال و یکماه و نزدیک سه هفته عمر دارد و فارسی و انگلیسی اش عالی و فصیح است، بخاطر اتمام دوره درس من روزهای مهد کودکش از سه روز به دو روز تقلیل یافته و این باعث شده دوشنبه و جمعه ها که می رود با خرسندی و اشتیاق بیشتر برود.

خبر مهم و اصلی و مهیج و دوست داشتنی دیگر که مایه نبودن های اخیرم در همه جای مجازی و اینجا شد اما این است که "دخترم باران" در وجودم موجود شده است....

حکایت روزهای سخت اول بارداری و تنهایی و غربت را نمی کنم چون حتی از یادآوری اش حالم دگرگون می شود، الآن حدود دو سه روزی می شود که حس می کنم به زندگی برگشته ام و امروز پس از حدود سه ماه تمام، سلامی دوباره به آشپزخانه کرده ام و خانه بوی آبگوشت گرفته است و همسر و دلبند رفته اند دنبال سبزی خوردن.

براستی تنها زمانی قدر سلامتی ات را می دانی که ازت سلب شود، که از انجام عادی ترین امور زندگی عاجز شوی.