ما ملت پاره پاره!

بعضی وقت ها برای بعضی کارها انگار جان می دهیم تا انجامش بدهیم، شروعش سخت است، کلا" زمان می برد تا جا بیفتد قبول بعضی کارها و گفتن بعضی گپ ها، اینترنت دار شدن ما هم از این امور بود، عمری این بستگان خارج ما می گفتند ای افغان ها! همانا بر شماست وصل نمودن تلفن هایتان به اینترنت تا ما را دسترسی آسان تر و بی هزینه تری به شما باشد و بتوانیم از این راه دور گوشمان را لااقل هفته ای یکبار به ترنم صدای شما خوبان دور افتاده از این دل مالامال از عشقمان، بنوازیم، اندر گوش ما نمی رفت که نمی رفت، خب می گویند شری برخاست خیر ما شد، شر هم این بود که یک سری محدودیت های اداری بر ما حاکم گشت و زان پس اجازه آزادانه گشتن و خرامیدن ما را در بسیاری صفحات اینترنت از ما سلبید، ما نیز برآن شدیم که به یکی از این هزاران شرکت های اینترنتی دست دوستی دراز نماییم و یکی از این سیستم های اینترنتی را در موبایل خود نصب نماییم، خلاصه از آن روز، کسی نیست از اقارب و دوستان و فامیل که ما بهش زنگ نزده باشیم، جالب اینجاست که خودمان در این عصر تکنولوژی تازه به این دستاورد بزرگ بشریت دست یازیده ایم، بعد اگر کسی موبایلش به اینترنت و یا هم وایبر نصب نیست، از هر طریق بهش پیام می دهیم که مردک، یا زنک عقب مانده از تکنولوژی! همانا بر توست نصب یکی از این پروگرام ها تا ما بتوانیم از طریق اینترنت با شما تماس بگیریم، و چرا اینقدر دور از قافله اید که هنوزنمی دانید اسکایپ چیست و حتی اسم وایبر به گوشتان نخورده است!

القصه!  این روزها و شب ها تا پاسی از شب می نشینیم پای تلفن و گوشمان وصل است به موبایل و با امریکا و کانادا و اروپا و آسیا و استرالیا تماس برقرار می کنیم، که البته چون در این راه مبتدی هستیم گاهی اشتباهات بد رقمی مرتکب می شویم، و مثلا" به هوای اینکه روز است یا غروب است زنگ زده ایم به آن یکی در آن قاره دیگر که رسما" دارد خواب سومین پادشاه را می بیند و با صدای خواب آلودش روبرو می شویم که "الآن ساعت 3 صبح است، برو تایم شهری که من در آنم را بگذار روی موبایلت و هر بار خواستی زنگ بزنی اول آنرا چک کن . من با این بیدار شدن بی موقع و فرار خواب از چشمان چه گِلی باید به سرم بگیرم" و از این دست حرف ها! با همه این دست پاچگی ها و تازه کار بودنمان یک لذتی می بریم از اینکه به این شبکه جهانی وصلیم و هر وقت دلمان خواست می توانیم این را بگیریم و آنرا خبر دهیم و برای فلان کس پیام بگذاریم و ...، البته همزمان با شادیِ وصل شدن به این سیستم بطور شبانه روزی یک غم عجیبی نیز، ما را در می نوردد، و باور اینکه چقدر دور و پاره پاره ایم برایم ملموس تر جلوه می کند، سابق تنها شاید به دو نفر یکی در امریکا و یکی در اروپا زنگ میزدیم و تایم آنها را هم می دانستیم، اما با گسترده شدن ارتباطات و تماس با افراد بیشتری از دوستان و فامیل ها، تایم های پیش و پس از ما نیز بیشتر شده اند، و باور اینکه آه!  الان دیگر دیر است برای تماس با فلانی و حتما" خواب است، و یا باور اینکه من در خوابم که فلانی بیدار میشود و می رود سر کارش، و حتی اینکه دارند فصل دیگری را تجربه می کنند، فصلی که ما تازه ازش رهیده ایم!

فکر اینکه یک زمانی همه چقدر نزدیک بودیم و حتی تلفن به خانه ها هم نیامده بود و باید برای بردن پیغام حتما" به دیدار فرد مقابل می رفتیم و حالا پشت کامپیوتر پیام میدهیم در فیس بوک که فلانی مُرد، یا فلانی زاییده شده، و عروسی فلان کس دعوتیم، یا حتی دوستت دارم به اندازه باران های بهار های کابل!، یک زمانی سهل الوصول بودیم برای همدیگر، و برای صحبت کردن باهم هیچوقت زمان تعیین نمی کردیم و همیشه بی واسطه این سیم ها و خطوط نامرئی در چشم همدیگر خیره میشدیم و حرف میزدیم، و دردهای همدیگر را حس می کردیم و بجای فرستادن عکس بوس و خنده و گریه و تعجب و قلب، چشم ها نمایششان میداد، بجای فرستادن بوز، میزدیم به شانه دوست، و می گفتیم هی! تو خودتی؟ نبینم این روزو!، اینکه دیگر نمیشود نشست و صحبت کرد و خندید و گریست، و اینکه چقدر همه تنهایند، همه این اد لیست وایبر من، همه شان زنان و دختران و مردان تنهایی اند افتاده در گوشه ای منتظر بوز و میسد کال و پیام و خبری به کوتاهی سلام در یکی از این پروگرام های متصل کننده، درست مثل این روزهای من............