دستم زیر سنگه!

به یافته های جدیدی از خودم رسیده ام، اینکه دلم تنگ نمیشود دیگر، عادت کرده ام شاید بهش، نمی صرفد برایم، دلتنگ شدن را می گویم، عوضش تا  دلت بخواهد نگران می شوم، استرس می گیرم اگر از بستگانم بی خبر بمانم، خدا پدر و مادر اینترنت را بیامرزد، خبر بگیرم زنده و ترجیحا" رو براه باشند به زندگیم می رسم، اگر خوب نباشند هم می سپارمشان به خدا، که البته این هم طبقه بندی دارد، اگر بد بودنشان و احساس بدشان به دلیل عامل خارجی باشد حالم گرفته می شود، ولی اگر از سر دلتنگی و غصه های بی ربط و بطور کلی از سر بی مضمونی باشد، به سوراخ جوراب مورچه توی حیاطمان هم نمی گیرم، و با یک ابراز تأسف ساده میگذرم از کنارش، دستت که کوتاه باشد مجبوری، ناخوداگاهت خود معرف  این مکانیزم ها را در پیش می گیرد، شاید هم دلتنگ می شوم ولی از بیانش می گریزم، از شنیده شدنش هم می گریزم، سعی می کنم سر و ته قضیه را یک طوری هم بیاورم، مثلا" وقتی که احتمال می دهم الآن است که مادر بگوید خیلی دلم برایت تنگ شده و پشت بندش صدایش بلرزد و گریه کند، سریع یک سوژه بکر برای ادامه مسالمت آمیز مکالمه آماده می کنم و می گذارم روی میز، که هر چند این شیوه دیگر جواب نمی دهد و این اواخر مادر آنقدر متبحر شده است که وسط جمله های کاملا" بی ربط شروع می کند به گریه و اشک ریختن و دلتنگتان شده ام و...، جوریکه خودش هم شاید غافلگیر شود، تنها که باشی مجبوری سنگدلانه هم بشوی، حالا ما که مادرزادی یک رگه هایی از بی تفاوتی و سنگدلی درونی داشته ایم، دیگر در این سالهای دوری از خانواده و بستر آرامش بخش خانه، گرگ بیابان دیده ای شده ایم برای خودمان، اینرا وقتی فهمیدم که برادر هر روز به خانه زنگ میزند و ابراز عشق و دلتنگی می کند برای مادر جان، و همچنین رفته پُستی در فیس بوک گذاشته که یکی از بندهایش این است که اینجا مردم دلشان تنگ نمی شود و از این حرف ها، و من حدس می زنم منظورش من هست!، که خیلی سخت شده ام، و چون فکر می کنم همانطور که در سردی زمستان و گرمی تابستان از گفتنِ چقدر سرد است!، یا چقدر گرم است!، اثر سرما و گرما از بین نمی رود، بنابراین ابراز دلتنگی و بیانش به اطرافیان و مخصوصا" سوژه دلتنگی نیز نباید از حجم دلتنگ شدنت بکاهد، و خب چرا باید با ابرازش حال یکی دیگر را که شاید در آن لحظه دلتنگت نباشد، بگیرم.

 هر چند این مسائل چیزهایی نیستند که بتوان برایش طرح و نقشه و زمان مشخص کرد، اما زندگی است دیگر، فعلا" که ما را چنان در منگنه قرار داده که اگر این توجیهات را برای خودمان نبافیم، نمی دانیم چه خواهد شد و چه اندازه دپرس خواهیم بود از نداشتن اینهمه آدمی که داریم و دستمان ازشان کوتاه است، کسانی که بتوانند این بعد از ظهر داغ خرداد را قابل تحمل کنند با دعوتت به یک بستنی، یا هندوانه،در خانه شان! منتظرت باشند و اگر بگویی نه، قهر کنند، و شاید، ظرف غذایشان را برداشته به خانه ات هجوم آورند، چقدر کوچکند آرزوهایم............