انتخابات ایران تو رَ چی؟

می روم این وبلاگ های ایرانی را می خوانم و حسرت می خورم، حسرتِ داشتن یک مشارکت سیاسی پرشورو شعور و با انگیزه در کشور خودم، صبح با دیدن خبر ائتلاف عارف و روحانی در انتخابات روز جمعه ریاست جمهوری از هیجان پر شدم، با همکارم که داستان انتخابات ایران را دنبال می کرد هم مطرح کردم و نتوانستم برقی که در چشمانم دویده بود را انکار کنم، برای دقیقه و شاید ثانیه ای از زمان و مکان دور شده بودم، چند آهنگ انتخاباتی و انقلابی مخصوص این روزهای ایران را شیر کردم و در حال و احوال دیگرگونه ای بودم، نظیر حال و هوای پارک ملت رفتن های بهار 1388، یکهو به خودم آمدم، باید گزارش های خبری اخیر افغانستان را چک می کردم تا برای جلسه ساعت 8:45 دقیقه ای ام حاضر باشم، و اخبار همگی حاکی از آنچه همیشه هست، بی هیچ تغییری، و دلم سوخت برای خودمان، که هنوز اندر خم کوچه ای هستیم که حتی همین کشورهای دور و برمان صد و بیست سی سال گذشته ازش رد شده اند به سلامتی، بله، بله من هم تاریخ معاصر کشورم را خوانده ام و از شکوه دوران های اندک اصلاحات همزمانش با ایران و ترکیه باخبرم، داشتیم یک چیزهایی، زنان با سواد، مردان صاف و صوف و بی ریش، و افکار ترقی خواهانه، ولی داشتم داشتم حساب نیست جان خواهر، دارم دارم مان را چه شد؟ کجاست؟ و به کجا خواهیم رفت؟، تقی به توقی بخورد و سازی زده شود و ابراز هیجانی اینچنینی هم اگر داشته باشیم سریع می شویم جاسوس و جواسیس ایران، یکی نیست بهشان بگوید ابله! فرق است بین سیاست ایران و ملتش، فرق است بین تعبیرات من از شعور سیاسی ملتش و همدلی و یکی شدنشان در روزهای ملی میهنی شان با خط مشی کلی رژیمش، بیایید از هر کسی هر کجا که هست خوبی هایش را یاد بگیریم، و نداشته ها و فقدان های خودمان را پشت اتهامات اینچنینی به دیگران پنهان نکنیم.