خواهران غریب!

دو خواهر دارم، فلش دو سر، از نظر رفتاری و اعتقادی و درون و بیرون و خلاصه در تمام ابعاد 180 درجه با همدیگر تفاوت دارند، در تفاوت های فکری شان همین بس که آن بزرگتر در قم زندگی می کند و آنجا را بهشت روی زمین می داند و دوستش دارد، محل زندگی و مکتب فرزندانش بر اساس درجه دینی تر بودن مکتب انتخاب می شود، جلسات راهنمایی برای فامیل دارد و همیشه سعی می کند زکات آنچه در زمینه تحصیلاتش آموخته را به مستحقینش برساند، امر به معروف و نهی از منکر می کند، هیچ گاهی نیست که تو به ایشان زنگ بزنی و حرفی و طرحی و نظر و نقشه جدیدی برای کارهای تبلیغی و تحقیقی اش نداشته باشد، از این جلسه آموزشی به آن جلسه رفته خود را هلاک می کند، اینها که می گویم البته جنبه انتقادی ندارد که همیشه بهش غبطه هم می خورم، چرا که در راهی که انتخاب کرده تلاش می کند و در جهتی که برای خودش ترسیم نموده گام بر می دارد، اگر اسمش طلبه است و یا بوده است، تلاشش هم عملی کردن آموزه هایش است، نشان به آن نشان که اگر لیلةُ الرغائبی باشد و یا نیمه شعبانی و یا سیزده رجبی که روزه اش این دارد و نمازش آن، زنگ می زند و می گوید، برایم کتاب های تازه نشر شده دینی می فرستد و همیشه تأکید می کند بر داشتن ارتباط مداوم با خدا، از آنطرف،  آن دیگری که کهتر است ازخواهر نخست، در کانادا زندگی می کند، و این انتخاب خودش بود، چرا که مشهد را و تهران را و کل ایران را و صد البته کشور خودش را برای آرزوهایش تنگ می دید، نمی توانست نفس بکشد، دوست نداشت تحت قوانین و قواعد این کشورها باشد، با وجود اینکه ما خانواده به شدت مذهبی بوده و هستیم، از همان اول سنت شکن و ماجراجو بود، و اولین کسی که بر اساس مد می خرید و می پوشید، و اولین و شاید از معدود کسانی بود که توانست به تنهایی و با تمسک به همین تفاوت دید و اندیشه اش پناهندگی بگیرد و برود.

بعد این وسط من کوچکترین و سومین هستم، هیچ شباهتی به آن و این ندارم، و هیچکدام را نمی توانم الگو قرار بدهم، نمی توانم مثل اولی باشم که به خواهر همسرش سفارش می کند از اروپا که می آیی برای دخترک 4 ساله من لباس پوشیده بیاور اگر می خواهی بیاوری، و نمی توانم مثل دومی باشم که دیگر هیچ اعتقادی به ازدواج ندارد و همه این کارها را مسخره و مزخرف می پندارد، نمی توانم حتی یک لحظه خودم را جای اولی بگذارم که زیر لباس مجلسی نسبتا" برهنه و در مجلس کاملا" زنانه یک بادی مزخرف بپوشم و تمام زیبایی لباس را به گند بکشم و همچنین هرگز تصور نمی کنم که بخواهم در بلاد کفر هم اگر رفتم حجابم را کنار بگذارم، و دامن کوتاه بپوشم و پشت پا بزنم به تمام اعتقادات نیمه نصفه ای که بهش باور دارم و بهش رسیده ام، فراتر از کتاب های دینی دوران تحصیلم و فراتر از مذهبی بودن خانواده ام، به چیزهایی که خودم بهش رسیده ام و با چشم های خود دیده ام.

بعد خواهر نخست بهم زنگ می زند و زده است و خواهد زد در زمان ها و شرایط مختلف و بابت بعضی چیزها در ارتباط با خواهر میانه درددل می کند و از نگرانی هایش می گوید و از من امداد می جوید که تو بهش نزدیکتری و با او صحبت کن که چنین کند و چنان نکند، و عقبی و آخرت و فامیل و دوست و آشنا و بیش از هر چیزی آینده خود را بیشتر در نظر بگیرد و از این دست، سرم سوت میکشد، بهش می گویم مگر ایشان بچه هستند که من کهتر از ایشان بهشان این چیزها را یادآور شوم، و مگر شما خودتان بارها این چیزها را بهش نگفته اید که باز از من می خواهید، و مگر الآن بعد اینهمه سال زندگی چیزی در ذهن و روان و شالوده کلی کسی قابل تغییر است که بنده مأمور شوم بخاطرش گند بزنم به همین رابطه نیمه نصفه از راه دور صوتی مان؟، و شما هم مأمور تغییر دادن تمام انسان های دور و برت نیستی و بجای انسان های دیگر هم نیستی که بتوانی عکس العمل های آن لحظه آنها را ارزیابی کنی و قاضی خوبی باشی، ودر آخر اینکه بعضی وقتها از اینهمه پارادوکسی که بین ما وجود دارد حالم بهم می خورد، و خودم را سخت تنها احساس می کنم..........