هیچوقت دیر نیست!

خیلی خوشحالم که بغیر از دوستانی که آدرس وبلاگ را خودم با حفظ محرمیت بهشان دادم، تا بخوانَندَم و ابراز نظر کنند، کسان دیگری در فضای مجازی هستند که می خوانندَم، و برایم کامنت می گذارند و نظر می دهند و یا تشویق می کنند، و یا در فیس بوک معرفی ام می کنند(مرسی شهرزاد)، و امروز خیلی خوشحال ترم چرا که یکی از همین دوستان برایم نوشته که تمام آرشیوم را خوانده است، راستش همیشه وقتی یک وبلاگ را می دیدم که مرا جذب می کرد و مجبور می شدم تمامش را بخوانم و از هیچ چیز نگذرم، به نویسنده غبطه می خوردم که توانسته مرا اینگونه جذب کند، که تمامش را می خوانم و اگر خسته شدم روی کاغذی یادداشت می کنم که فلانی را تا فلان پستش خوانده ام و باقی اش را بخوانم، و این برایم بسیار خوشایند بود که کسی بیاید و اینرا به خود من بگوید، که تمام نوشته هایت را خواندم.

 آغاز به وبلاگ نویسی برای من مثل خیلی از کارهای دیگری بود که آدم انجامش نمی دهد و نمی دهد و یکجور لجبازی یا ترس یا وهم باطل دارد، ولی وقتی آغازش کرد تازه می فهمد عجب تصورات بیخودی داشته است، من از وقتی بیاد می آورم دارم در دفاترم می نویسم، که خب البته نوشتن روی کاغذ و با قلم که البته باید روان باشد، تا بتواند راحت تر روی کاغذ بلغزد هم عالمی دارد، و من از سال اول دبیرستان که صاحب اولین سالنامه ام شدم می نوشتم، (روزانه نویسی، که لابلایش بعضی مطالب را با شرح و بسط بیشتری می نوشتم)، تا قبل از گشایش وبلاگ، می شود چیزی حدود حداقل پانزده سال، که خب اگر سالهای دبیرستان را ازش حذف کنیم و از دوره لیسانس( که علاوه بر روزانه نویسی، برخی حال و احوالاتم را در دفتر دیگری ثبت می کردم)، حسابش کنیم همان 10-12 سال مدام را شامل می شود، حالا باز اگر این دوران را هم محدود کنیم به دورانی که با وبلاگ و وبلاگ خوانی آشنا شدم، باید بگویم از سال دوم سوم دانشگاه که با چند وبلاگ آشنا شدم تا زمان گشایش اینجا وسوسه داشتن یک وبلاگ همراهم بوده است، و هرازگاهی به سراغم آمده و رفته است، مخصوصا" دورانی که در آن شهر خوش آب و هوا و به دور از دغدغه شهرهای بزرگ داشتم بیش از هر وقت بهش فکر می کردم، بهش فکر می کردم و می رفتم در دفترم می نوشتم، امسال هم اگر فیس بوک در دفترمان محدود نمی شد و یکباره دلم ازش بد نمی شد و اعتیادم را بهش از دست نمی دادم، شاید باز هم بی وبلاگ می ماندم، که خب نماندم، و آمدم اینجا شروع کردم به وراجی، بعد دیدم خیلی آرامش بخش است، که خودت را بگویی در یک مکان مربوط به خودت، بعد دوستانی پیدا کنی که بیایند با تو غم شریکی و یا خوشحالی و بدحالی کنند!

تشکر از همه دوستانی که قبل و حین و بعد بروز اینجا همیشه تشویقم کرده و می کنند، و بر شماست اگر اینرا می خوانید و در خود احساس علاقه به نوشتن می کنید و با تاریخچه ای شبیه به من با خود کلنجار می روید، افتتاح یک وبلاگ! باور کنید فقط یکی دو دقیقه وقت می برد مالکیتش، و نوشتن و پست کردن هم ذوقی است، از چیزی نترسید و اگر دوست دارید وارد یک دنیای جدید شوید همین حالا وبلاگتان را افتتاح و ما را هم باخبر سازید!!!