بلوغ!

در پارک لاله تهران، در مرکز هنرهای معاصر یک بازارچه ای برای تمام فصول بود، در آن بازارچه یک غرفه گکی وجود داشت که صاحبش مردی میانسال و ساده بود، با موهای بلند و سیاه و مجعد و صورتی پنهان شده میان انبوهی از ریش های ژولیده و فر خورده، دکه اش پر بود از آثاردستی و کارهایی که نتیجه خلاقیت خودش بودند از سنگ و چوب و نخ و دکمه و هر وسیله طبیعی و غیر طبیعی که میشود ازش یک چیزی در بیاید، با سنگ ها سر و کار داشت، همیشه مشغول کارهای هنری اش بود در همان غرفه شاید سه در دوی کوچکش، من همیشه می رفتم فقط نگاهش می کردم، بی هیچ حرف و کلامی، هیچ حرفی، به کار کردنش نگاه می کردم و به کارهای جدیدی که گذاشته روی پیشخوان غرفه، فقط دوست داشتم بروم بهش سر بزنم، و وسایلش را نگاه کنم و آن فضا را برای دقایقی نفس بکشم!، یک حالت خاص بی پروای رهایی داشت مرد، شاید بیست و یا بیست و یک سالم بود، و درونم سرشار از ناآرامی و جیغ، مثبت و منفی، ولی مرد را می دیدم که در یک بلوغ آرام و منطقی در جریان است، و آرامش دارد، آرزو داشتم روزی برسد که من هم مثل او آرام باشم و آرامش از رویم هویدا باشد، و در درونم جاری!

پ ن: هنوز آن غرفه و مرد هنرمند هست؟؟؟