چمدان بوی سفر!

به امید روزی ام که بروم خانه، و خانه بوی غذا بدهد، بوی دستپخت مادر را، بوی زندگی، بوی ادویه های مخصوص، بوی برنج دم کشیده با زیره سیاه، بوی لیمو عمانی، بوی سبزی خوردن های شسته شده توی آبکش داخل سینک، اصلا" بوی هر غذایی که تحت ریاست و سلطانیِ مادر طبخ شده باشد، خانه من اگر گاهی بوی غذا هم بدهد بویش متفاوت است با بوی غذایی که مادرم راه می اندازد، هود را برای امثال ما اختراع کرده اند، که آشپزی هایمان یکی در میان گند از آب در می آیند، و یکی در میان سَنبَل کاری شده تا یک چیزی باشد برای رفع جوع و بس، مادر اما، هر کاری می کند، هر بو و طعمی راه می اندازد، من یکی هلاکش بودم، هستم.

تا آخر سنبله امسال، دو سال میشود اینها را نداشته ام، و از حالا برای آن یکماه سفرم به آغوش مادر دارم نقشه می ریزم، و هر شب درگیر و دار باز و بست چمدانهایم هستم تا خود صبح!

غُرهای یک زن کارمند در یک بعدازظهر پنج شنبه!

دوست دارم یک چیزی بنویسم همینجوری! اما سوژه خاصی مد نظرم نیست، خیلی وقتها که وبلاگ می خواندم و می خوانم می بینم که خیلی از این وبلاگ نویس ها با خواننده هایشان حرف می زنند و حال و احوال می پرسند و اول برخی پست های شان که اکثرا" روزانه نویسی است می نویسند حرفی برای گفتن و چیزی برای نوشتن نیست همینجوری آمدم به اینجا سری بزنم، حالا من هم " دَ وُلّه"، خواستم بدون اینکه سوژه خاصی داشته باشم بنویسم، از بی حوصلگی و بی کاری که معمولا" بعدازظهر های تمام پنج شنبه هایم را در بر می گیرد، بعدازظهری که غروبش منتهی به دو روز رخصتی آخر هفته می شود و می توانی یک نفس راحت بکشی و در چهار دیواری خانه ات، پاریسی، تهرانی، نیویورکی، توکیویی، و چرا دور بروم، کابل آرامی بسازی، و خستگی های یک هفته کاری را بیرون بریزی، دو روز رخصتی و بی خبری مطلق از اخبار پیرامون، و دیر بیدار شدن و دیر خوابیدن، و به این خاطر کمی سخت تر و کشدارتر از همیشه به نظر می رسد، بعداز ظهرهای پنج شنبه را می گویم، و نمیگذارد آدم مثل بچه آدم به کارهایش برسد، و هر کاری می کنی تا زمان زودتر بگذرد و آزاد شوی.

 این تنها حس خوبی ست که در این حوالی برایم باقی مانده است، تنها نقطه خوشایند زندگی کارمندی ام، زندگی یکنواخت کارمندی با جورابهای دو ربع زنانه کرم و سیاه رنگی که دارم.

 آمدن برادر به کابل و همزیستی مسالمت آمیز و نساختن هایش با محیط جدید و اداره ای که بصورت موقتی استخدامش شده و زود بیدار شدن های صبح طول هفته و ناتوانی اش در سازمان دهی آخر هفته هایش و ابراز احساس از یکنواخت بودن زندگی کارمندی و نفرتش ازش درست بعد از گذشت سه هفته که آنهم تق و لق رفته و آمده، مرا نیز به این نکته رهنمون ساخته است که براستی چقدر غم انگیز بوده ام اینهمه مدت در زندگی ام، که اینهمه سال است که عنوان کارمندی را یدک می کشم و اینهمه صبورم در جمع کردن قطره قطره رخصتی های سالانه ام و پس اندازشان می کنم تا بتوانم یکجا درخواستشان کنم و یک ماهی لااقل در کنار خانواده در ایران آرام گیرم، و چقدر صبور بوده ام و هستم، که زندگی می کنم و کرده ام در لباس کارمندی، که کارمند بودن و اجیر بودن یعنی بمحض شنیده شدن صدای صبحگاهانِ زنگ تلفن، برخاستن و رهسپار سرویس بهداشتی شدن و سپس خوشحال و خرم به سر کار رفتن، و یک چیزی نیست که بشود برایش ترتیب دیگری چید و آهنگ دیگری نواخت، اما خب چه می شود کرد، جز به انتظار آخر هفته ها نشستن و اندکی آسودن، که البته در صددم در اسرع وقت خود را برهانم از این یوغ بردگی و عطای پول جمع کردن و کارمند بودن را به لقایش ببخشم، کما اینکه من ذاتا" زن خانواده دوست همسر دار و بچه نگهداری هستم(!!!!!!!) و این چند سال را هم ورای خدمت نمودن به وطن و احساس های انسان دوستانه و از این جور چیزها، از بد حادثه به پناه آمده ایم به کارمندی، فقط دعا کنید و دعا می کنم هر چه سریعتر بتوانم خود را از اسارت کارمندی رهایی بخشم و مثل یک زن کدبانو میز شام بچینم و گل بیارایم به انتظار بابای بچه ام!

2020!

آمار بازدید کننده های وبلاگم به 2020 رسیده و من می خواهم به این مناسبت درباره 2020 چیزی بنویسم، از امروز که 25 جون 2013 است تا لااقل آغاز سال 2020، شش سال و شش ماه و پنج روز دیگر باقیست، و من می خواهم آرزو کنم تا آن زمان کشورم به صلح رسیده باشد، و حتی اگر تغییرات بنیادینی درش رونما نشده باشد، و راهها و جاده هایش به همین حالتی که هست باقی مانده باشد، و بناها و ادارات دولتی توسعه نیافته باشد، و اوضاع اجتماعی مردم همینی باشد که امروز هست، لااقل یک ثبات نسبی و یک صلح فراگیر در برگرفته باشدش، و مردم گرچه فقیر، ولی مطمئن از نظر جانی باشند، و هر کسی به کار خودش برسد، فقط شرایط از اینی که هست بیرون آمده باشد، انتظار دیگری ندارم، شش سال و شش ماه و پنج روز خیلی هم زمان زیادی نیست، و همینطور که این ده- دوازده سال گذشته است خواهد گذشت، و به 2020 خواهیم رسید، تفاوتی که این مبدأ با آن مبدأ اولیه من بعد از ورود به کشور کرده اینست که، آن زمان وقتی در دفتر یادداشتم دورنمای پنج و ده سال آینده ام را ترسیم می کردم خیلی امید داشتم و خیلی شاد بودم و تمام آرزوهایم دست یافتنی و نزدیک بود، فکر می کردم دنیا را دارم، و فکر می کردم اینهمه آدم جمع شده اند و همه دارند برای آینده شان تلاش می کنند تا فردای فرزندان این سرزمین را رنگین کنند، نمی دانستم درست بعد از یک دهه همه آن انگیزه ها و امیدها و دلخوشی ها رنگ خواهند باخت و جای خود را به یأس و ناامیدی خواهند داد.

 بگذریم! کشورم در صلح باشد و دیگر هیچ، و از نظر شخصی یک دختر یا پسر4 ساله داشته باشم، و همسرم پی اچ دی اش را گرفته باشد و خانواده شاد و سالمی باشیم، خانواده شاد و سالم، و بتوانم بخندم، از ته دل، مثل کودکی هایم، خیلی آزاد و خیلی واقعی..........

خانه دوست کجاست؟

می گویند در صورت مشاهده عوامل مشکوک در سرک و بین راه و داخل فروشگاه و محل کار و مکتب و دانشگاه، سریعا" به مقامات امنیتی اعلام نمایید که مثلا" یک مورد مشکوک در فلان منطقه مشاهده شد، گذشته از اینکه معلوم نیست به چند تا از این تماس ها مبنی بر اعلان خطر جامه عمل می پوشانند و چقدر پیگیری می کنند، من مانده ام چه چیزی مشکوک است، وقتی همه متحدالشکل و مثل همند، وقتی همه یک مدل لباس می پوشند و یک مدل لنگی می اندازند، و وقتی آدم روز به روز به این مهم معتقدتر می شود که تعداد طالبان نکتایی پوش هم رو به فزونی ست، و وقتی خود جناب رئیس جمهور هنوز موضعش معلوم نیست، و هنوز امیدوار است برادرانش به خانه برگردند و به حرف بزرگترهایشان گوش دهند، که حتی اگر چموش ترین انسان ها می بودند که این حرفها توی گوششان می رفت اینهمه مدت، و ناز و نوازش کافی بود تا به آدمیت برگردند، و وقتی نیروهای امنیتی خود ارگ ریاست جمهوری گول کارت هویت های جعلی مهاجمین مسلح را می خورند و آنها تا دروازه ارگ ریاست جمهوری می رسند و تازه آنوقت است که شناسایی می شوند و در دم موتر حامل مواد منفجره شان را منفجر و جنگ را آغاز می کنند، منِ کارمند ساده سر به زیر از همه جا بیخبر از کجا باید بفهمم دوست کیست و دشمن در چه جامه ایست؟

چه می خواستیم چه شد!

بیش از آنچه فکر می کردم اینجا را اندوه آلود کرده ام، با اینکه در پست دردها، نوشته بودم بهم گیر ندهید و راست نیایید بپرسید چه ام شده است و چرا حالم خراب است و این حرفها، تماس هایی از اقصی نقاط دنیا داشتم مبنی بر اینکه، نبینیم این روز و حال را و تو را چه شده است ای بلبل شیرین سخن و الخ!

راستش خودم هم نمی خواستم اینطور بشود، اصلا" تصورم لااقل در زمان گشایش اینجا این بود که یک فضای باطراوت خواهم داشت و از عشق خواهم گفت، حالا لادرلایش هم تکه هایی از اندوه می پراکنیم، برای دور نماندن از قافله غمگینان عالم، اما نشد، انگار چیز دیگری برای ارائه ندارم، آدم نوشتن تحلیل سیاسی از شرایط موجود دور و برم هم نیستم، که بیایم بنویسم افتتاح دفتر سیاسی طالبان در قطر چه تأثیراتی بر خروج نیروهای خارجی از افغانستان دارد، و آیا به معنای به رسمیت شناخته شدنش توسط افغانستان و امریکاست؟ و آیا اصلا" افغانستان فعلی با ریاست جمهوری آقای کرزی را امریکا به چیزش هم می گیرد؟ و آیا اینکه امروز پرچم طالبان در دفترشان به اهتزاز در می آید و بعد جان کری وزیر خارجه امریکا می گوید: "نگران نباشید من با داداش برادرهای طالب صحبت می کنم پرچم را بیاورند پایین، شما نگران نباشید"،معنای خاصی با این مضمون که دستشان در یک کاسه است و حرف همدیگر را می فهمند و... ندارد؟، انگار نه انگار ده دوازده سال است آمده اند اینجا برای اینکه اینها را رام کنند و زیر سلطه قانون اساسی بیاورند، و مطیع دولت افغانستان کنند، انگار نه انگار ده دوازده سال است هر روز داد این میزنند که دارند ریشه تروریسم را در خاک افغانستان می خشکانند، تازه رسیده اند اول راه گفتگو، و این یعنی تسلیم، یعنی بعد ده دوازده سال زدن و خوردن فهمیدیم همین شماها بیایید روی کار برای همه مان بهتر است، و هر کسی هم بعد کرزی بیاید اوضاع از اینی که هست بهتر نمی شود و دولت بی کفایت است و خواهد بود و هر کسی هم بیاید شما –طالبان- با حمایت ما-امریکا و غرب-موجود خواهید بود و چه جایی بهتر از افغانستان بی در و پیکر تا خانه ای باشد برای تبارز انواع و اقسام بیماری های مهلک روانی و انتحار، ملت هم بیچاره تر و بی کس تر از آنی هستند که بتوانند صدایشان را به جایی برسانند و یا خود را از این مخمصه نجات دهند.....

دیدید نمی توانم؟ دیدید از هر چه بخواهم بگویم ختم می شود به منفی ها؟! هی داد بیداد......